tomorrow will be a special day for me …

Het ooit zo trotse Ovenhuis wordt morgen door z’n knieën geschoten zodat het voorover valt en daardoor makkelijker uit elkaar gerukt kan worden door grote sloopmachines.

Het heet dan met een mooi eufemisme : “amoveren”. Maar voor mij is het gewoon slopen!

Alle gevaarlijke stoffen zijn al verwijdert en wat nu nog rest is slechts een leeg skelet waar alle vlees al vanaf is gehaald.

Morgen zorgt de beul dat het gebouw kreunend knielt en het moede hoofd op de guillotine legt. Iedereen is uitgenodigd om deze gebeurtenis te aanschouwen. Op het “moment surprime”zal er geapplaudisseerd worden en daar wil ik dan weer geen getuige van zijn.

Het Ovenhuis was een groots en trots gebouw met 3 grote schachtovens waar fosfor werd gereduceerd uit het ruwfosfaaterts. In 1981 toen ik er als operator ging werken was het net een mierennest. In alle vuur, hitte, lawaai, stank, stof, rook en een doolhof aan gangetjes en looppaden werkten toendertijd honderden Zeeuwse vaklieden die het Ovenhuis als hun thuis beschouwden.

Als geboren en getogen Achterhoeker werd ik snel opgenomen in de Zeeuwse gemeenschap binnen Hoechst. Net als alle andere mensen met een niet-Zeeuwse achtergrond. Marokkanen, Turken, Joegoslaven, Fransen, enz, enz, …. iedereen die wilde werken en niet bang was om vies te worden of te zweten werd meteen opgenomen in deze Hoechst-familie. Ik voelde me al snel senang in dit Ovenhuis.

Omdat de meeste werknemers op de werkvloer slechts een beperkte chemische achtergrond hadden of een lagere technische opleiding, werd er onderling heel beeldend gesproken over het werk. Dat maakte dat iedereen snel ingewerkt was, door gewoon de simpele termen over te nemen. “Blikkenmikken”, “uitgang doorsteken”, “slik trekken”, “mitrailleuren”, enz,

Voor je het weet sta je dan tussen de collegae met “dubbel blauw” in een aluminium bedampt pak en gelaatsscherm, op een ovendeksel van 200 graden Celsius met het zweet in je bilnaad … En als je dat allemaal weer afgepeld hebt kun je met je drijfnat bezweette overall weer in windkracht 7 een tank gaan peilen in het tankenpark. Daarna met je droog gewaaide overall lekker een bak koffie drinken in de meetkamer, waar oudere collegae het allemaal nog veel sterker kunnen vertellen. En dan ben je met bamzaaien de pineut, zodat jij weer om de tweede bak koffie naar de automaat kunt … In de hoogtij dagen stond het dienblad soms vol met zo’n 15 bekers koffie !

Er waren maar twee slakkers aan iedere oven, maar als de middengoot “geplakt” moest worden (altijd na een bewerkelijke ijzerafsteek), was zeker de halve ploeg collegiaal aan het helpen en werd er dus door zo’n 12 man gewerkt, gevloekt, gesjouwd en vooral ontzettend veel lol getrapt en gelachen totdat de klus was geklaard.

Hoechst was in de jaren 80 en 90 een goed renderend bedrijf. De pure winst was weliswaar voor het Duitse moederbedrijf, maar de Zeeuwse fabrieken waren erg belangrijk voor de Zeeuwse samenleving. Alle salarissen werden normaal gesproken in Zeeland gespendeerd. De Zeeuwse middenstand leefde op door alle investeringen van Pechiney, Dow en Hoechst. Het personeelsvervoer met de bekende volkswagenbusjes was een normaal beeld op de Zeeuwse wegen.

15 mei 2009 was een zwarte dag. In die nacht kwamen Ton Witte en Ruud de Looff om het leven in Oven 2. Sinds die dag wordt Oven 2 “de Moordenaar” genoemd. Één van de mannen die er het dichtst bij stonden werkt er nu nog steeds. Remzi ziet nog steeds de beelden in zijn geheugen. De twee collegae had hij lief als zijn eigen familie, maar moest ze laten gaan ivm zijn eigen veiligheid. Ik heb Respect voor zijn inzet en voor mij is hij een inspiratie en voorbeeld om het huis wat ooit ons thuis was, netjes en veilig op te ruimen.

Morgen gaat het Ovenhuis dus door de knieën. Niets is voor eeuwig.

Ik hoop dat “de Moordenaar” niet weer voor verrassingen zorgt …

update : Er staat een interview met mij in de PZC naar aanleiding van het “springen” …